ο Tom πέθανε.
Θέατρο της Επινόησης
Η ομάδα genWHY αποτελείται από τρεις εφήβους, δεκαεπτά χρονών, συμμαθητές στο ίδιο σχολείο. Την περασμένη χρονιά, παρόλη την αφόρητη πίεση της Β' Λυκείου, που μπορεί να συγκριθεί μόνο με πρωταθλητισμό, επένδυσαν τον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο τους στο θέατρο. Αποφάσισαν να παρακολουθήσουν ένα ετήσιο σεμινάριο βασικών αρχών του θεάτρου της επινόησης, περισσότερο ως μία μορφή αντίστασης στην εμμονή των πανελληνίων εξετάσεων, που σαρώνει μονοδιάστατα οποιαδήποτε άλλη ανάγκη και δραστηριότητα ενός εφήβου.
Το αποτέλεσμα αυτής της απόδρασης μέσω θεάτρου είναι η παράσταση "O Τομ πέθανε", επινοημένη εξ ολοκλήρου από την ομάδα, που παρουσιάζει με βιωματικό και συνθηματικό τρόπο τις θέσεις, τις αντιρρήσεις και τις επιθυμίες τους, μέσα από το στιβαρό και αβάσταστο (για τους ενήλικες) άσπρο-μαύρο πρίσμα των δεκαεπτά τους χρόνων.
Παίζουν (αλφαβητικά):
Λεωνίδας Σπανδάγος, Σοφία Σταματουλά, Στέλιος Φετάνης
Διδασκαλία, επιμέλεια παράστασης: Παρασκευή Καλογεράκη
Video: Στέλιος Φετάνης
Πρωτότυπη μουσική: Λεωνίδας Σπανδάγος
Παραγωγή: Μεταξύ Σοβαρού και Αστείου ΑΜΚΕ
Παραστάσεις: Παρασκευή 2/10/15, 10:00μμ, Σάββατο 3/10/15 7:00μμ & Κυριακή 4/10/15 8:30μμ
Τεχνοχώρος Φάμπρικα: Μεγ. Αλεξάνδρου 125 & Ευρυμέδοντος, Κεραμεικός, Αθήνα
Τηλέφωνο κρατήσεων: 210 3411651
Με δωρεάν είσοδο (3rd Handmade & Recycled Theatre Festival)
Facebook page | https://www.facebook.com/otompethane
υπόθεση.
Ο Τερτουλιάνο Μάσιμο Αφόνσο, παρόλο που διδάσκει Ιστορία, δεν αντιλήφθηκε ποτέ πως ό,τι είναι ζωντανό προορίζεται να γίνει αζώντανο και πως, όσο μεγάλα κι αν είναι τα ονόματα και τα επιτεύγματα που έγραψαν τα ανθρώπινα όντα στις σελίδες της,
από το αζώντανο προερχόμαστε και προς το αζώντανο οδεύουμε.
Ο Τερτουλιάνο Μάσιμο Αφόνσο, καθηγητής της Ιστορίας σε γυμνάσιο, ζει μόνος και πλήττει. Υπήρξε παντρεμένος και δεν θυμάται τι τον οδήγησε στο γάμο, πήρε διαζύγιο και τώρα δεν θυμάται ούτε τους λόγους για τους οποίους χώρισε, ενώ την Ιστορία τη βλέπει εδώ και καιρό ως μια κόπωση χωρίς νόημα και μια αρχή χωρίς τέλος. Ένα βράδυ, παρακολουθώντας μια ταινία στο βίντεο, ανακαλύπτει ότι υπάρχει στην ίδια πόλη ένας απόλυτος δίδυμος, ένας σωσίας, ένα αντίγραφό του.
Οι συνέπειες που θα έχει η υπόθεση αυτή για τον Τερτουλιάνο Μάσιμο Αφόνσο, η διαδικασία αναζήτησης καθώς και ανακάλυψης αυτού του άλλου, θα είναι ακραίες και οριστικές.
χρόνος | 15 Απριλίου - 10 Μαΐου 2015
χώρος | Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, αίθουσα Black Box, Πειραιώς 206, Ταύρος, http://www.mcf.gr
παραστάσεις | Πέμπτη-Παρασκευή-Σάββατο 21:30, Κυριακή 20:00
εισιτήρια | 12 ευρώ (κανονικό), 8 ευρώ (εκπτωτικό, φοιτητικό)
διάρκεια | 75 λεπτά
υποστήριξη Πορτογαλική Πρεσβεία | Εκδόσεις Καστανιώτη
συντελεστές.
μετάφραση | Αθηνά Ψυλλιά
θεατρική μεταφορά-σκηνοθεσία | Παρασκευή Καλογεράκη
σκηνικά | Γιάννης Σταθόπουλος
φωτισμοί | Εβίτα Αναγνοπούλου
video | Δημήτρης Μπελεγρίνης
μουσική επιμέλεια | Νίκος Κολλάρος
κατασκευές | Γιάννης Βλαχάκης
φωτογραφίες | Κωνσταντίνος Φραγκόπουλος
ηθοποιοί | Μάξιμος Μουμούρης, Ντέπυ Μαλλιαρού, Παρασκευή Καλογεράκη
συμμετέχουν | Αλεξάνδρα Διαμαντοπούλου, Δαυίδ Μαλτέζε
José de Sousa Saramago.
(16 Νοεμβρίου 1922 -18 Ιουνίου 2010), Πορτογάλος συγγραφέας, ποιητής, σεναριογράφος και δημοσιογράφος, τιμημένος με Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας.Τα έργα του, μερικά από τα οποία μπορούν να θεωρηθούν αλληγορικά, γενικά παρουσιάζουν ανατρεπτικές όψεις πάνω στα ιστορικά γεγονότα, δίνοντας έμφαση στον ανθρώπινο παράγοντα. Ο Σαραμάγκου κέρδισε το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1998. Ίδρυσε το Εθνικό Μέτωπο για την Προάσπιση του Πολιτισμού (Λισσαβώνα, 1992). Ζούσε στο νησί Λανθαρότε των Κανάριων Νήσων της Ισπανίας.
Ο Σαραμάγκου ήταν εγγονός ακτημόνων χωρικών από το χωριό Αζινιάγκα της Πορτογαλίας, ένα μικρό χωριό στην επαρχία Ριμπατέζου, 100 περίπου χιλιόμετρα βορειοανατολικά της Λισσαβώνας. Ο πατέρας του λεγόταν Ζοζέ ντε Σόζα και η μητέρα του Μαρία ντε Πιεδάδε. Το «σαραμάγκου», ένα άγριο ποώδες φυτό, το γνωστό άγριο ραδίκι, ήταν ψευδώνυμο της οικογένειας του πατέρα του, το οποίο ενσωματώθηκε τυχαία στο επώνυμό του κατά την επίσημη καταγραφή του στα μητρώα γέννησης. Το 1924, η οικογένεια Σαραμάγκου μετακόμισε στη Λισσαβώνα, όπου ο πατέρας του ξεκίνησε τη δουλειά του αστυνομικού. Μερικούς μήνες μετά τη μετακόμιση της οικογένειας στη Λισσαβώνα, ο μεγαλύτερος κατά δύο χρόνια αδελφός του συγγραφέα, Φρανσίσκο, πεθαίνει.
Ο συγγραφέας περνούσε τις διακοπές του στο χωριό των γονιών του, Αζινιάγκα, μαζί με τους παππούδες του. Όταν ο παππούς του υπέστη σοβαρό πρόβλημα στην καρδιά του και έπρεπε να πάει στη Λισσαβώνα για θεραπεία, ο Σαραμάγκου θυμάται: «Πήγε στην αυλή του σπιτιού, όπου υπήρχαν λίγα δέντρα, μερικές ελιές και συκιές. Και πέρασε από όλα αγκαλιάζοντάς τα με τη σειρά, κλαίγοντας, λέγοντάς τους αντίο μιας και ήξερε πως δε θα επέστρεφε». Το να βλέπεις και να ζεις κάτι τέτοιο, λέει ο Σαραμάγκου, αν αυτό δε σε σημαδεύει για την υπόλοιπη ζωή σου, τότε δεν έχεις αισθήματα. Παρόλο που ο Σαραμάγκου ήταν καλός μαθητής, οι γονείς του δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα να τον στείλουν στο κλασικό γυμνάσιο και έτσι ο Ζοζέ τελειώνοντας το δημοτικό γράφτηκε στην ηλικία των 12 σε τεχνικό γυμνάσιο. Μετά την αποφοίτησή του, εργάστηκε για δύο χρόνια ως μηχανικός αυτοκινήτων. Αργότερα ξεκίνησε να εργάζεται σε εκδοτική επιχείρηση όπου και συνέχισε ως μεταφραστής και έπειτα ως δημοσιογράφος. Υπήρξε διευθυντής έκδοσης της εφημερίδας Diário de Notícias, θέση που αναγκάστηκε να αφήσει μετά τα πολιτικά γεγονότα του 1974-75 (Επανάσταση των Γαρυφάλλων) και την εγκαθίδρυση δημοκρατίας στην Πορτογαλία, ελεγχόμενης όμως από τη συντηρητική παράταξη. Μετά από μια περίοδο εργασίας ως μεταφραστής, ήταν έτοιμος να συντηρήσει τον εαυτό του ως συγγραφέας. Στην προσωπική του ζωή ο Σαραμάγκου παντρεύτηκε το 1944 την Ίλντα Ρέις. Το μοναδικό τους παιδί, η Βιολάντε, γεννήθηκε το 1947. Το 1988, ο συγγραφέας παντρεύτηκε την αρκετά νεότερή του Ισπανίδα δημοσιογράφο Πιλάρ δελ Ρίο, η οποία είναι και η επίσημη μεταφράστρια των βιβλίων του στα ισπανικά.
Πρώτο του μυθιστόρημα ήταν η "Γη της Αμαρτίας" (1947), εκδοθέν μεσούσης της δικτατορίας του Αντόνιο Σαλαζάρ, το οποίο πέρασε σχεδόν απαρατήρητο. Κέρδισε τη διεθνή αναγνώριση όταν η έκδοση του μυθιστορήματος «Το Χρονικό του Μοναστηριού» έθελξε την προσοχή του παγκόσμιου αναγνωστικού κοινού. Ο Σαραμάγκου είναι μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος της Πορτογαλίας από το 1969, άθεος, και όπως περιγράφει ο ίδιος τον εαυτό του, πεσιμιστής. Οι απόψεις του προκάλεσαν αξιοσημείωτη αμφισβήτηση στην Πορτογαλία, ειδικά μετά την έκδοση του μυθιστορήματος "Το κατά Ιησούν Ευαγγέλιον". Μέλη της Καθολικής Κοινότητας της χώρας εξοργίστηκαν με την παρουσίαση του Ιησού από τον συγγραφέα ως σφαλερού ανθρώπινου όντος. Η τότε συντηρητική κυβέρνηση της Πορτογαλίας απέρριψε την υποψηφιότητά του για το Ευρωπαϊκό Βραβείο Λογοτεχνίας διατεινόμενη ότι το έργο αυτό προσέβαλλε την Καθολική Εκκλησία και τους πιστούς της. Ως αποτέλεσμα, και για να ξεπεράσει τη στενοχώρια του, ο συγγραφέας και η γυναίκα του μετακόμισαν στο Λανθαρότε, νησί του συμπλέγματος των Καναρίων Νήσων.
Χρησιμοποιώντας τέτοια ευφάνταστα θέματα και σχήματα, ο Σαραμάγκου καταπιάνεται με το υλικό του με ενσυναίσθηση και ευαισθησία για την κατάσταση των ανθρώπων και την απομόνωση της σύγχρονης αστικής ζωής. Οι χαρακτήρες του αγωνίζονται έντονα για την ανάγκη τους να συνδεθούν μεταξύ τους, να σφυρηλατήσουν σχέσεις και δεσμούς κοινότητας, καθώς και για την ανάγκη τους για ιδιαιτερότητα, ατομικότητα, όπως και να βρουν νόημα και αξιοπρέπεια έξω από πολιτικές και οικονομικές δομές.
εκείνος που δέχεται χαστούκια. του Leonid Adreyev.
Σε ένα μεγάλο τσίρκο, κάπου έξω από μία μεγαλούπολη, εμφανίζεται ένας μυστηριώδης άντρας, που ζητά μία θέση στο θίασο ενώ αρνείται να αποκαλύψει το πραγματικό του όνομα και την κοινωνική του θέση. Ελλείψει όμως οποιασδήποτε προϋπηρεσίας και ειδίκευσης, προτείνει και τελικά αναλαμβάνει ένα πρωτότυπο πόστο: θα ονομάζεται Εκείνος και θα είναι αυτός που δέχεται χαστούκια, μπροστά στο κοινό. Το νούμερο γνωρίζει τεράστια επιτυχία, παρόλο που κάθε φορά, στο τέλος, οι θεατές νιώθουν σαν να τα δέχτηκαν οι ίδιοι.
Στα παρασκήνια του τσίρκο, ένας παράξενος κύκλος χορευτών, ακροβατών, κλόουν, τζόκεϊ, θηριοδαμαστών, βαρώνων και λιονταριών κινούνται και διασταυρώνονται διαρκώς. Ο κόμης Μαντσίνι, η Κονσουέλα, βασίλισσα του ταγκό πάνω στα άλογα, η θηριοδαμάστρια Ζινίδα, ο βαρώνος Ρενιάρ, ο πρίγκηψ Πανιατόφσκι, ο χορευτής Μπεζανό, ο κλόουν Τζάκσον, ο Τίλι και ο Πόλι, ο παλαιστής Τόμας. Ανάμεσά τους ο Εκείνος, ένας ζωντανός «φιλόσοφος», βλέπει τον κόσμο και τη ζωή μέσα από μια σκοπιά σχεδόν μεταφυσική και κινείται σε πορεία αντίθετη. Αυτό όμως θα προκαλέσει μία επικίνδυνη αλυσιδωτή αντίδραση: ο καθένας θ’ αποκαλύψει τις βαθύτερες προθέσεις και επιθυμίες του, όμως Εκείνος στο τέλος θα ορίσει το πεπρωμένο επεμβαίνοντας με τρόπο μοιραίο στις ζωές των άλλων και στη δική του.
Πρόκειται για το τελευταίο θεατρικό έργο του L. Andreyev που έγραψε το 1915 και αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα του συμβολικού και εξπρεσσιονιστικού ύφους του συγγραφέα. Το έργο είχε μεγάλη απήχηση στην εποχή του, μια ανάσα πριν την ρωσική επανάσταση, σε τέτοιο βαθμό ώστε μόλις το 1916 έγινε η κινηματογραφική μεταφορά του στη Ρωσία και το 1924 στις ΗΠΑ από την MGM Studios (He who gets slapped, με τους Lon Chaney, Norma Shearer και John Gilbert).
Μετάφραση: Δαυίδ Μαλτέζε
Διασκευή-Προσαρμογή: Δημήτρης Τσιάμης, Παρασκευή Καλογεράκη
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Τσιάμης
Βοηθοί σκηνοθέτη: Ειρήνη Σαγκριώτη, Ελισσάβετ Ξανθοπούλου
Σκηνικά-Κοστούμια: Ελένη Στρούλια
Βοηθός σκηνογράφου: Ζαΐρα Φαληρέα
Φωτισμοί: Τάσος Παλαιορούτας
Μουσική: Νίκος Κολλάρος
Ενορχήστρωση-εκτέλεση: Mother Shipton
Ηθοποιοί: Ελισσαίος Βλάχος, Παρασκευή Καλογεράκη, Δαυίδ Μαλτέζε, Διονύσης Μπουλάς, Ειρήνη Σαγκριώτη
η παγίδα της σελήνης.
2011 | Θέατρο Φούρνος
Βασισμένο στο θεατρικό έργο του Eugene O’ Neill “A moon for the misbegotten”
Το γνωστό έργο του Ευγένιου Ο Νηλ, «A moon for the misbegotten», είναι το τελευταίο θεατρικό που έγραψε το 1943 ενώ ήδη τον είχε χτυπήσει η ασθένεια του πάρκινσον που τερμάτισε την συγγραφική του πορεία. Σε αυτό το ξεκάθαρα αυτοβιογραφικό έργο, ο Ο Νηλ πραγματεύεται οριστικά τις κλονισμένες σχέσεις της δικής του πατρικής οικογένειας που σημάδεψαν την μελλοντική του πορεία και συνέβαλαν αποφασιστικά στις προβληματικές διαπροσωπικές του σχέσεις με τις εκάστοτε συντρόφους του και τα παιδιά του.
Κλείνοντας ένα κύκλο ζωής, ο Ευγένιος Ο Νηλ παρουσιάζει ήρωες που ζουν εγκλωβισμένοι στην προσωπική τους μοναξιά, αδύναμοι να εκφράσουν την αλήθεια των συναισθημάτων τους και καταδικασμένοι να κρύβονται στην ασφάλεια του εγωισμού τους. Η νέα πειραματική προσέγγιση του έργου γίνεται με όρους πιντερικούς και οι ήρωες συντονίζονται με τους καθημερινούς ήρωες της σημερινής κοινωνικής πραγματικότητας που καταδικάζει τα πρόσωπα να δρουν και να ζουν ουσιαστικά μόνα.
Μετάφραση-Διασκευή: Παρασκευή Καλογεράκη
Σκηνοθεσία: Νίκος Σακαλίδης
Βοηθός σκηνοθέτη: Φαίη Ρεϊζίδου
Σκηνικά-Κοστούμια: Νίκος Γιαβρόπουλος
Φωτισμοί: Παναγιώτης Μανούσης
Μουσική: Νίκος Κολλάρος
Ηθοποιοί: Τάκης Σαρρής (Phil Hogan), Παρασκευή Καλογεράκη (Josie Hogan), Διονύσης Μπουλάς (Jim Tayron)
